سیستم های اعلام حریق

مقدمه:

اعلام حریق یک رویداد اضطراری است که برای جلوگیری از خطرات جانی و مالی در اثر آتش سوزی یا انفجار محیطی ناگهانی اعمال می‌شود. برای مثال سیستم ها‌ی اعلام حریق (fire alarm system) می‌توانند  با استفاده   از دستگاه‌های  خودکار هوشمند،  مانند سیستم های  سنسور حرارتی، دود کنترلی و آلارم حریق و یا از طریق صداهای قوی و نشانه‌های نوری، مانند تخلیه خطر و آژیر های هشدار انجام شود. همانطور که ذکر شد، سیستم های اعلام حریق، مجموعه‌ای از تجهیزات است که در یک ساختمان برای تشخیص و هشدار دادن در مورد آتش‌سوزی استفاده می‌شوند به این صورت که هدف این سیستم تشخیص حریق و هشدار به موقع جهت جلوگیری از گسترش حریق، و مهمترین آن، جلوگیری از تلفات جانی و مالی، پشتیبانی از تخلیه ایمن محیط، تماس با سیستم های مرکزی به منظور کنترل حریق می‌باشد. 

تجهیزات:

این سیستم‌ها شامل اجزائی نظیر دتکتور‌ها (آشکارسازها)، کنترل پنل، شستی‌ها، آژیرها و فلاشرها می‌شوند. به طور کلی، سیستم‌های اعلام حریق به دو نوع متعارف و آدرس‌پذیر تقسیم می‌شوند. که سیستم‌های متعارف از نوع قدیمی‌تری هستند و در زون‌ها همگی به تابلوی کنترل مرکزی متصل می‌شوند، در حالی که سیستم‌های آدرس‌پذیر از تکنولوژی پیشرفته‌تری برخوردار هستند. نهایتا این سیستم‌ها با تشخیص دود، حرارت و آتش، هشدار را به ساکنان می‌دهند و در مواقع بحرانی تخلیه افراد را نیز تسهیل می‌کنند. به طور خلاصه اجزای اصلی سیستم های اعلام حریق عبارت‌اند از:

• کنترل پنل اعلام حریق، یا همان واحد مرکزی که اطلاعات دریافت شده از دتکتورها را پردازش می‌کند.
• دتکتور، که شامل دتکتورهای دود، حرارت، شعله و گاز می‌شود.
• آشکارسازهای شعله، به منظور تشخیص حریق با توجه به نور و حرارت مورد استفاده قرار می‌گیرند.
• دتکتور حرارتی، که بر اساس تغییرات دما حریق را تشخیص می‌دهند.
• شستی اعلام حریق، که به جهت تست و تعمیر دستگاه‌ها استفاده می‌شود.
• آژیر اعلام حریق، به منظور هشدار دادن به افراد در صورت وقوع حریق استفاده می‌شود.