سیستم اطفاء حریق گازی Fm200

سیستم‌های اطفای حریق با گاز FM200 از مکانیزمی مشابه سایر سیستم‌های گازی مانند آیروسل استفاده می‌کنند، که مبتنی بر جذب حرارت و تجزیه شیمیایی است. حرارت محیط یکی از عوامل اصلی گسترش آتش است؛ زمانی که مولکول‌های سوخت با اکسیژن ترکیب می‌شوند، حریق توسعه می‌یابد. FM200 با جذب حرارت و کاهش انرژی واکنش، شعله و حرارت را از بین می‌برد و مانع ادامه آتش می‌شود.

برخلاف سیستم‌های کاهش‌دهنده اکسیژن، FM200 با تأثیر بر مولکول‌هایی که تمایل به ترکیب با اکسیژن دارند، جلوی گسترش آتش را می‌گیرد بدون اینکه سطح اکسیژن محیط کاهش یابد. به همین دلیل، افراد می‌توانند در محیط حاوی FM200 به راحتی تنفس کنند و آتش حتی در حضور منابع کوچک شعله‌زا مانند کبریت قادر به ادامه حیات نیست. پس از تخلیه گاز، آتش خاموش شده و دوباره شعله‌ور نمی‌شود.

از نظر زیست‌محیطی، FM200 نسبت به گازهای هالون قدیمی مانند هالون ۱۳۰۱، کمترین اثر مخرب بر لایه اوزون را دارد و به مرور از جو خارج می‌شود. با این حال، محاسبه دقیق غلظت گاز اهمیت زیادی دارد. در دیتاسنترها و اتاق‌های سرور، غلظت طراحی معمولاً بین ۷ تا ۹ درصد بر اساس دمای محیط و ارتفاع از سطح دریا تعیین می‌شود. هرچه ارتفاع کمتر باشد و فشار هوا بالاتر باشد، میزان گاز بیشتری برای اطفای مؤثر آتش لازم است. عدم محاسبه دقیق می‌تواند منجر به ناکارآمدی سیستم یا وارد آمدن مشکلات تنفسی و سرگیجه به افراد شود.

در گذشته، گاز هالون ۱۳۰۱ به دلیل قدرت بالای خاموش‌کنندگی و سمیت پایین، در صنایع حساس مانند مخابرات، الکترونیک و حتی داخل هواپیماها استفاده می‌شد (استاندارد NFPA-408). اما به دلیل تأثیر مخرب آن بر لایه اوزون، استفاده از هالون محدود و در بسیاری از موارد ممنوع شد.

امروزه، هپتافلوئورپروپان (HFC-227ea)، معروف به FM200، به عنوان جایگزین استاندارد معرفی شده است. این گاز علاوه بر قدرت خاموش‌کنندگی بالا، سازگار با محیط زیست بوده و گزینه‌ای ایمن و مؤثر برای حفاظت از فضاهای حساس محسوب می‌شود.