سیستم اطفا حریق آبی یا تر چیست؟

در میان انواع سیستم های اسپرینکلر، سیستم های لوله خشک دومین پرکاربردترین سیستم ها هستند. سیستم های لوله خشک در مکان هایی نصب می شوند که گاهی اوقات دمای محیط به قدری سرد است که اگر لوله با آب پر شود، یخ می زند و از کارکرد آن جلوگیری می کند. استفاده متداول از سیستم‌های لوله خشک در ساختمان‌های گرمایشی، پارکینگ‌ها، پارکینگ‌های باز متصل به ساختمان‌های گرم (که از سیستم‌های لوله مرطوب استفاده می‌شود) یا سردخانه‌ها است.در مناطقی که مشمول مقررات NFPA می‌شوند، نصب سیستم‌های ‌َتر مجاز شمرده نمی‌شود، مگر آنکه بازه‌ی دمای محیطی بالای F40º باقی بماند.
در چنین سیستم هایی، در زمانی که سیستم در حال کار است، در سیستم لوله کشی آب وجود نخواهد داشت. در عوض، شبکه با هوایی پر می شود که فشار آن کمتر از فشار منبع آب است. به منظور جلوگیری از رانده شدن آب درون منبع (که فشار بالاتری دارد) به درون شبکه‌ی لوله‌کشی در حالت عادی،  یک شیر لوله خشک (نوع خاصی از شیر یک طرفه) برای گسترش ناحیه تماس طراحی شده است. به نحوی طراحی شده که با افزایش سطح تماس زبانه‌ی این شیر با هوای موجود در شبکه‌ی لوله‌کشی (در مقایسه با فشار بالاتر آب ولی سطح تماس کوچکتر زبانه‌ی شیر یکطرفه)، نیروی بیشتری روی زبانه‌ی شیر یکطرفه وارد شود.
هنگامی که یک یا چند سری از اسپرینکلر های خودکار فعال می‌شوند،  و به هوای محبوس‌شده در لوله اجازه می‌دهند از آن اسپرینکلر خارج شود. هنگامی که دمای هر آبپاش از حد فعال سازی بیشتر شود، آن اسپرینکلر به طور مستقل فعال می شود. با کاهش فشار هوا در لوله، اختلاف فشار در لوله خشک نیز تغییر می کند و باعث ورود آب به سیستم لوله می شود. جریان آب مورد نیاز برای کنترل آتش از طریق اسپرینکلرها تا زمانی که هوای موجود در اسپرینکلرها آزاد شود حفظ می شود. در مناطق تحت پوشش NFPA 13، زمان بین فعال شدن اسپرینکلر و رسیدن آب به آبپاش به حدود 60 ثانیه محدود می شود. در کاربردهای صنعتی به این مقدار زمان «حداکثر زمان رسیدن آب» می گویند. سقف زمان رسیدن حداکثر گاهی بسته به طبقه بندی خطر منطقه محافظت شده توسط سیستم آبپاش کاهش می یابد.